مستحب است كه زائر بیتالله بعد از طواف و نماز آن، كنار چاه زمزم رفته از آب آن بنوشد، مقداری نیز بر سر و روی خود بریزد و به آن تبرّك جوید(1) و پس از نوشیدن آب زمزم، از خداوند تعالی علم سودمند، روزی فراوان و شفای از هر بیماری را طلب كرده و به پیروی از رسول اكرم(صلی الله علیه و آله)(2) چنین دعا كند: «اَللّهُمَّ اجْعَلْهُ عِلْمًا نافِعًا وَ رِزْقًا واسِعًا وَ شِفاءً مِن كُلِّ داءٍ وَ سُقْمٍ.»(3) امام سجاد(علیه‌السلام) از شبلی پرسیدند: آیا هنگامی كه بالای زمزم آمدی در این قصد بودی كه خدایا! هر چه طاعت توست پذیرفتم و هر چه معصیت است ترك كردم؟ شبلی جواب داد: نه. آن حضرت فرمود: پس تو بر زمزم اشراف پیدا نكردهای.(4)
بنابراین، زائر عارف به اسرار حجّ، آنگاه كه آب زمزم را بر سر و سینه یا در كام خود میریزد، قصد او این است كه خدایا! من جام طاعت نوشیدم و جام معصیت را ترك كردم.
پینوشتها:
1ـ وسائل الشیعه، ج9، ص352 ـ 350 و 515 ـ 514 و ج17، ص207 ـ 206.
2ـ كافی، ج4، ص250.
3 ـ همان، ص430.
4- همان، پانوشت صفحات 174 ـ 171(حدیث شبلی).
برگرفته از صهبای حج، جوادی آملی.
گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر